De Muur 55

Elke betrokkene bij de Tour de France van 1926 is dood maar gekoesterd, en geduldig papier heeft een lang leven. Auteur Koos Schwartz keerde alle nog beschikbare archieven om en stuitte op een tijdsbeeld dat in al zijn complexiteit model bleek te staan voor het wielrennen van toen en eigenlijk ook van nu. De Tour van 1926 bleek een afscheid van de geboorte en de puberteit van het evenement en tegelijkertijd een opstap naar zijn volwassenheid en toekomst. De twintigste Tour, de laatste ‘oerTour’, is in velerlei opzicht het schakelpunt van twee werelden. De ronde van 1926 was loodzwaar; met zijn 5745 kilometer de langste Tour ooit verreden. Hoogtepunt: de etappe Bayonne–Luchon, ‘de zwaarste Touretappe ooit’. De Tour de France 1926, met een deelnemersveld van professionals en zogenoemde touristes-routiers, stond bol van animositeit, combines, tactische manoeuvres, gedoe met materiaal en openlijke aanklachten van renners tegen het ‘verplichte’ dopinggebruik. De langste Tour is een fascinerende vertelling geworden over een sport die vanaf zijn ontstaan te kampen heeft gehad met conflicten en kanttekeningen. Wie het vandaag en morgen wil begrijpen, moet ook het gisteren en eergisteren tot zich nemen. Conclusie: de Tour was en is eigenlijk nooit op mensenmaat gemaakt. Met alle seks en drug en rock-’n-roll van dien. Lucien Buysse, de winnaar van 1926, zat 238 uur en drie kwartier op de fiets, de nummer laatst André Drobecq deed er bijna 27 uur langer over. Koos Schwartz verhaalt nauwgezet over de nummer 1 tot en met 41. Al hun verhalen zijn fascinerend.