De Muur 46

Van de redactieLezers,Op de dag dat wij voor deze Muur de bijdrage van Thijs Zonneveld ontvingen, over een te vroeg met leven gestopte wielervriend, kwam er ook een bericht uit België. Igor Decraene is niet meer. De achttienjarige wereldkampioen tijdrijden bij de junioren 2013 was 'door een noodlottig ongeval' om het leven gekomen. Hij had 'een aanrijding met een trein'. 'Het was een wanhoopsdaad.'Ook hij. Thijs Zonneveld had zijn getuigenis al eerder willen schrijven. Schrijven is helen. Maar hij wilde de rust vinden in een antwoord op alle raadsels die zo'n daad omgeven. Zo jong, zo'n talent, zo'n levenslust en dan dit.Begrijpen is een begrip dat hier zelden past.De redactie van De Muur is gefascineerd door wielrennen, al tientallen decennia lang. Niemand van ons heeft ooit zelf de hitte en de heftigheid van de koers in lijf en geest beleefd. Wij houden van de verhalen, maar wat weten wij van het gevoel van trainen of voorbereiding, van klimmen en sprinten en dalen, van euforie en twijfel, van pedaleren of steenkapot zitten? Wij zijn eigenlijk meer romantiek dan realiteit.In die jarenlange onvoorwaardelijke liefde voor verbazing, bewondering en ontnuchtering kwam de intensiteit van koers nooit zo dichtbij als met het verhaal van Thijs, over Bart. Wielrennen is een bezigheid die aan de meest duistere kant van het bestaan niet ontsnapt. Als wielrennen dát is, gaat de hoed nog verder af.Het is herfst. Toch is het toeval dat ook andere auteurs van deze Muur troost zochten bij vallende bladeren. Eveneens werden gegrepen door koerstragedies op piste en weg.Wat gebeurt, keert nooit terug. Maar met het verhaal van Thijs Zonneveld is wielrennen een sport geworden die nóg dieper gaat dan we al vermoedden. Euforie heeft vele kanten. Wie deze Muur leest, zal dat beamen.John Kroon, Peter Ouwerkerk, Mart Smeets, Bert Wagendorp