Zakbijbel Pap

DE BIJBEL is een verzameling van drieënzeventig boeken. Deze bijbelboeken stammen uit verschillende tijden en zijn ook heel divers van taal, vorm en inhoud.De Bijbel geeft volgens joodse en christelijke gelovigen de weg weer die God met de mensen gaat. Deze krijgt gestalte in de schepping, de geschiedenis van het volk Israël, in het leven en optreden van Jezus Christus en van de eerste christenen. In de opbouw van de Bijbel wordt ook duidelijk dat God beleden wordt als degene die aan de oorsprong en aan het einde van alles staat. De Bijbel bestaat voor de christenen uit twee hoofddelen: het Oude Testament en het Nieuwe Testament. Joden beschouwen alleen het eerste deel als Heilige Schrift; zij noemen dit Tora of Tenach. Het woord Tenach is samengesteld uit de beginletters van de drie delen van de verzameling: Tora, Nebiim, Chetubim, dat wil zeggen Wet, Profeten en Geschriften. Vaak gebruiken Joden ook de term Tora voor het geheel, waarbij het eerste en belangrijkste deel geldt ter aanduiding van de totale Tenach. In de christelijke benaming 'Oude en Nieuwe Testament' heeft het woord 'testament' de betekenis van 'verbond': het gaat om de relatie tussen God en de mensen. Het Oude Testament is een grote verzameling van verschillende geschriften, die grotendeels in het Hebreeuws (en enkele kleinere delen in het Aramees) zijn geschreven. Van oorsprong is het Oude Testament een Joods geschrift dat de christenen hebben overgenomen en erkend als Heilige Schrift. Zij hebben aan dit geschrift het (in het Grieks geschreven) Nieuwe Testament toegevoegd. Dit boek vervangt niet het Oude Testament, maar wil laten zien dat in Jezus Christus het Oude Testament wordt opgenomen en uitgewerkt. Voordat de boeken van de Bijbel hun definitieve vorm kregen, hebben de teksten langere tijd eerst mondeling en later schriftelijk gecirculeerd in hun geloofsgemeenschap. De teksten dragen dan ook de sporen van opeenvolgende redacties in verschillende tijden. Onderdelen van de oudste boeken, onder meer uit de Tora of de Pentateuch, gaan terug op mondelinge tradities uit het tweede en eerste millennium voor Christus, en hebben waarschijnlijk voor of tijdens de Babylonische ballingschap (587 v.Chr.) hun eindredactionele vorm gekregen. De jongere boeken van het Oude Testament zijn na de ballingschap geschreven en geredigeerd (538 v.Chr.-100 v.Chr.). De boeken van het Nieuwe Testament zijn in de eerste en in het begin van de tweede eeuw n.Chr. geschreven. Dat betekent dat de boeken niet alleen uiteenlopen in vorm en inhoud, maar ook in achtereenvolgende historische tijdperken hebben gefunctioneerd. De uiteindelijke lijsten van geschriften die door de joodse en christelijke geloofsgemeenschap als heilig en gezagvol werden erkend - voor de Joden dus Tenach en voor de christenen het Oude en Nieuwe Testament - zijn respectievelijk in de tweede en vierde eeuw n.Chr. afgesloten. Het Oude Testament is doortrokken van de cultuur van het oude Israël in de periode van i5oo v.Chr. tot kort voor het begin van de christelijke jaartelling. Het Nieuwe Testament is in sterke mate beïnvloed door de Joodse traditie en de Grieks-hellenistische cultuur. De geschiedenis en cultuur van duizend jaren hebben hun sporen in de teksten nagelaten. De patriarchale cultuur, het bezit van slaven, een semi-nomadische samenleving hebben hun weerslag gehad op de bijbelteksten. Deze teksten lezen in onze tijd (de twintigste eeuw n.Chr.) betekent geconfronteerd worden met een cultuurgebonden verwoording van de ervaringen van mensen met God. Ons huidige lezen en begrijpen van de bijbelse geschriften kan leiden tot een verstaan van Gods weg met mensen. De Bijbel is dan ook niet alleen een boek waarin God spreekt tot de mensen, maar ook een boek waarin mensen over en tot God spreken.