Wat ik nog weet

‘Het jongetje dat bij ons kwam logeren, had twee boeken meegebracht. Het eerste heette: ‘Kakkerlak’. Het tweede: ‘Kleine Heidi’. Het jongetje zelf interesseerde mij geen steek, want ik was acht en hij pas zes en bovendien deed hij plasjes in de zandbak in de tuin, wat ik zo verschrikkelijk ordinair vond dat ik op grond daarvan niet met hem wou spelen. Zijn boeken wou ik wel: hij mocht er zelf niet meer aankomen.
Niemand kan beter over Annie M.G. Schmidt vertellen dan zijzelf. Zo rond haar tachtigste is ze gaan opschrijven ‘wat ze nog wist’ van haar Zeeuwse kinderjaren en van haar jeugd. Te midden van rechtgelovige ‘landbouwers’, trouwe kerkgangers in zwart laken of met witte kap, groeide de kleine Anna op, die zich aldoor een vreemde eend in de bijt voelde.
Of Annie later schrijft over haar witkatoenen kinderjurkje met rouwsjerp, over de ongelovige dominee die haar vader was of over haar diepgelovige verloofde Henk, haar unieke toon is onmiskenbaar. Het precieze waarnemen, het kernachtig formuleren, het feilloos de vinger op de wonde leggen hebben haar, in combinatie met een lichte toon en een groot gevoel voor humor, tot een van Nederlands bijzonderste schrijfsters gemaakt.
‘Annie Schmidt schrijft met liefde, maar niet met obligate nostalgie over haar jeugd en haar ouders.’ – Henk van Gelder in NRC Handelsblad
‘In ‘Wat ik nog weet’ zien we Annie M.G. Schmidt op haar best. Dat mag literatuur van het eenvoudigste soort opleveren, maar weinigen schrijven zo origineel, zo vermakelijk en vooral zo innemend als zij.’ – Hans Warren in de grote regionale dagbladen