Screentest

Een intrigerende jeugdroman over de glitter, glamour én de schaduwzijde van de soapwereld. Ik struikel bijna over kabels, bots tegen een trap waarop een jongen hoog boven me een schijnwerper staat te monteren en loop ook nog eens tegen een meisje aan dat met een dienblad vol glazen ineens uit een deur komt die ik niet gezien heb. Dan duikt Johan uit het donker op. ‘Goedemorgen allemaal, mag ik even jullie aandacht? Anja is er vandaag voor het eerst, we zijn erg blij dat ze er is. Anja speelt Sandra, en wie jullie zijn zal ik haar nu vertellen.’ Ik schud weer handen, lach me scheel en denk aan mijn moeder, die nu iedereen zou proberen in te palmen. Dan klinkt ergens vandaan een stem – ik hoor onmiddellijk dat het Harald is – die me ook kort welkom heet. ‘We willen graag nu beginnen,’ hoor ik hem zeggen, met veel nadruk op nu. Het is zover! Ik sta achter de deur en net als ik denk: hoe weet ik nou wanneer ik binnen moet komen, staat Sofie naast me en ze fluistert: ‘Let op mij, ik geef je een teken.’ Maar als ze dat geeft, zie ik het niet. Of beter gezegd, ik zie het wel maar ik kom niet in beweging. Ik sta aan de grond genageld, alsof ik pap in mijn benen heb. ‘Anja, waar ben je? Je bent te laat,’ hoor ik Harald roepen en zijn stem klinkt al een stuk minder vriendelijk. Dan doet die Sofie iets wat ik nooit van mijn leven meer zal vergeten. Ze knijpt in mijn arm en roept terug dat het haar schuld is! Ze blijft naast me staan en zegt zachtjes: ‘Ik geef je wel een ­duwtje, dan kan het niet fout gaan.’ Als ik haar duwtje voel doe ik de deur open, kijk in de ogen van Paul en... ik ben goed! Ik voel het, ik wéét het! Ik vergeet de camera en alle mensen om me heen, en denk nergens meer aan. Ik speel niet, ik bén Sandra.