Sannah!

"Komt zij hier ook wonen?" vraagt een jongetje als we het plein voor de crisisopvanggroep op lopen. Ik schrik me rot. Ik, denk ik, hier wonen? Echt niet! Logeren misschien, maar wonen, ho maar! Sannah is een eigenwijze puber. Haar moeder is alcoholiste. Haar broertje wordt in een pleeggezin geplaatst en zij in een crisisopvanggroep. Daar ergert ze zich rot aan meeloper Esmé, die altijd dom lacht om alles wat die irritante Santusha doet. Tot Sannahs opluchting gaat Esmé al snel naar de Globe-trotter, een leefgroep waar je stap voor stap leert zelfstandig te worden. Maar helaas komt zij daar zelf ook terecht. Zowel in de crisisopvanggroep als op de leefgroep krijgt Sannah te maken met leeftijdsgenoten met wie ze moet zien te dealen. En met pedagogisch medewerkers die denken te weten wat goed voor haar is, en met het gemis van haar gezin. Maar ook met succesjes die ze behaalt, met groepsgenoten die best mee blijken te vallen en met mensen die zich voor haar inzetten. Sannah is niet iemand die zielig in een hoekje blijft zitten. Al snel sluit ze vriendschappen in en rond de Globetrotter. Ze gaat spijbelen, stiekem drinken en vooral lol hebben. Dat het maar de vraag is of haar droom, een eigen kapperszaak, uit gaat komen, is van later zorg. Je leeft ten slotte maar één keer. Roselinde van Berkel (1973) is sinds 1996 als pedagogisch medewerker verbonden aan TriviumLindenhof, met een onderbreking van een half jaar voor o.a. werk bij SOS Kinder¬dorpen in Suriname. Ze werkt op leefgroepen voor kinderen en jongeren die om wat voor reden dan ook (tijdelijk) niet thuis kunnen wonen. Na al die jaren vindt ze het nog steeds het mooiste beroep dat er is. Met een voorkeur voor pubers, voornamelijk om hun gevoel voor humor. Ze heeft een hekel aan vooroordelen en medelijden.