Over zelfgemaakte drempels

‘Hoe is het mogelijk, dat mensen in armoede niet worden gezien.’ Dat vroeg John Habets zich af toen hij vaststelde, dat er ook armoede is in een rijk land als Nederland. En nadat hij had ervaren dat armoede niet alleen met arme mensen maar ook met ons, met de samenleving, de overheid en de bureaucratie te maken heeft! Deze vraag en vaststellingen zijn de aanleiding geworden tot een tien jaar durende zoektocht naar armoede, vooral gebaseerd op ervaringen die hij van dichtbij meemaakte. De ‘ontdekkingen’ gedurende deze zoektocht zijn voor een deel verwerkt in dit boek en beogen een ander licht op armoede te werpen.
Een gebrek aan gelijkwaardigheid en op elkaar betrokken zijn en misschien wel vooral een gebrek aan medemenselijkheid spelen naar de stellige overtuiging van Habets een wezenlijke rol bij het voortduren van armoede. Habets constateert dat het vooral om ongelijkwaardigheid, afstandelijkheid en regelzucht draait. De ambtenaar en de mens in armoede hebben weinig met elkaar op, weinig gemeenschappelijk ook. De mens achter ‘de functionaris’ en ‘de cliënt’ blijft grotendeels onzichtbaar.
In de ontmoeting meer mens worden: dat is wat hij de lezers van dit boek van harte wil toewensen. Opdat de drempels, die gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid verhinderen tot volle wasdom te komen, via een liefdevolle verbondenheid kunnen worden geslecht.
Zijn vlot geschreven, gedegen opgebouwd en met een warm hart gepresenteerde bevindingen zijn zeer verhelderend. Hij is er goed in geslaagd de andere kant van nummers en gevallen te laten zien en geeft aanzetten tot een andere kijk op armoede.