Onschuld Van De Duivel

Als ik diep nadenk over mijn ervaring met "De Onschuld van de Duivel" door Nawal El Saadawi, kan ik niet anders dan me laten meeslepen door de emotionele reis van Ganat en Narguiss. Het verhaal van deze twee vrouwen, verstoten door de samenleving vanwege hun vermeende zonden, raakte me op een diep niveau. Terwijl ze elkaar weer ontmoeten in het Gele Paleis, onthullen ze hun diepste gedachten, herinneringen en dromen, waardoor een bijzondere band ontstaat die dwars door sociale stigma's heen breekt. Hoewel de thema's die in het boek worden verkend fascinerend zijn en me aan het denken hebben gezet over de complexiteit van menselijke relaties en de impact van sociale druk, moet ik eerlijk zijn over mijn reactie op de schrijfstijl van El Saadawi. Hoewel ze erin slaagt om de innerlijke wereld van haar personages tot leven te brengen, vond ik de vertelstijl soms een beetje saai en miste ik de dynamiek die ik in andere boeken heb ervaren. Desondanks bewonder ik Nawal El Saadawi enorm als schrijfster en als activist. Haar moed en vastberadenheid om taboe-onderwerpen aan te kaarten en de realiteit van vrouwen in de Arabische wereld bloot te leggen, verdienen niets dan respect. Haar rol als stem voor de onderdrukten en haar vermogen om ons als lezers te laten nadenken over belangrijke maatschappelijke kwesties, maken haar een ware inspiratiebron