Nihilisme en Transcendentie

Nihilisme en transcendentie moeten niet perse als elkanders tegengestelden worden gezien, maar zijn ze goede bondgenoten? Dat is de vraag die we ons met Safranski (auteur van Het kwaad of het drama van de vrijheid en van opmerkelijke monografieën over Nietzsche en Heidegger) stellen. De moderne mens zoekt via de omweg van de lege transcendentie een uitweg voor zijn bevangenheid. De herinnering aan de absolute transcendentie, die in het beeldverbod van de joods-christelijke religie tot uitdrukking komt, behoedt hem ook voor elke te bekrompen visie op zichzelf. De mens kan niet met zijn zelfbedachte mogelijkheden samenvallen. Hij moet dat ook niet willen. Safranski vergelijkt het met de speling die het wiel altijd moet hebben rondom zijn as. De garantie van de vrijheid is een leegte. Kan echter de leegte nog wel werken tegen de bekrompenheid van de één-dimensionale mens, als we weten dat het een door onszelf bereid placebo is tegen de fantoompijn van de verloren transcendentie? Is het gezag van een beeldverbod omwille van onszelf meer dan een gekoesterde illusie of een verdringing van onze gekwetste ijdelheid? De auteurs bieden in dit boek vanuit diverse invalshoeken een fascinerende introductie in wat misschien wel tot het kernprobleem van de hedendaagse wijsbegeerte is geworden. Hoeveel speelruimte moet de mens zichzelf gunnen om zich niet te verloochenen? Of kunnen we ons beter afvragen hoeveel verwondering we nog durven toe te laten over wat ons zelfbeheer doorbreekt?