Mijn Stad In De Sixties

Mijn stad in de sixties is een boek vol herinneringen aan de lange jaren zestig. Met radio Veronica, het REM-eiland, de top-40 en de Rolling Stones in het Kurhaus. Het was de tijd dat Den Haag het Liverpool van Nederland werd genoemd. Elke wijk had zijn eigen popbands, al dan niet Indisch. Het Paard kenmerkte zich door flower power, kabouters en soft drugs. In beatclubs, het HOT-theater en de discoscene bloeide het artistieke leven. In jazzkelders en in de Scheveningse nachtclubs vonden Hagenaars volop vertier.

Uit Mijn stad in de sixties rijst het beeld op van een bijna vergeten bestaan. Denk bijvoorbeeld aan de kerkgang en de vele buurtbioscopen om de hoek. De zomeruitjes naar het strand, de kaartavonden in buurtcafés en het vermaak op personeelsavonden. Zingen, kleien, schilderen en groepssporten als vrijetijdsbesteding.

Door de jeugdcultuur veranderde het aanzien van de stad. Wie jong was, wilde verandering. Vetkuiven en langharigen eisten het recht op een eigen kapsel, hippe kleren en inspraak. Vrouwen wilden baas zijn in eigen buik, de NVSH deelde gratis condooms uit. Meisjesscholen verdwenen, het mammoetsysteem deed zijn intrede. Iedereen bemoeide zich met vrede, Vietnam en armoede in de derde wereld.

Drie jaar lang publiceerde de Haagsche Courant op zaterdag herinneringen van Wim Willems aan zijn naoorlogse jeugd. Mijn stad in de sixties is net als het in 2003 verschenen Mijn stad een selectie van de verhalen die lezers als reactie daarop naar de krant stuurden. Samensteller Wim Willems (1951) is als historicus werkzaam aan de Universiteit van Amsterdam. Hij schreef Stadskind, Kroniek van een naoorlogse jeugd en standaardwerken als Op zoek naar de ware zigeuner en De uittocht uit Indië.