Mijn gedichten

Mustafa Stit0u (1974) debuteerde in 1994 met de bundel MOi vormen. Niet lang daarna volgde een golf van zogenoemde tweede-generatie-Marokkanen-literatuur - die natuurlijk gewoon Nederlandse literatuur is. Nu is er dan de langverwachte opvolger: Mijn gedichten. Zocht Stitou in zijn debuut (schijnbaar) naar een evenwicht tussen zijn Marokkaans-islamitische achtergrond en het postmoderne Nederland, in Mijn gedichten onderzoekt de dichter vol speelse verbazing zijn medium, identiteit en de (talige) wereld om hem heen - de manier waarop is eigenzinnig, verrassend en vaak niet zonder humor. Zo bezoekt de dichter de Burger King, een new-age-achtige thema-avond over de dood, komen een producer van reclamespotjes, een loslippige pythagoreeër en Kleusien uit Zalk aan het woord, lezen we onder meer een merkwaardige rouwadvertentie, een geheel nieuwe versie van een eerder gepubliceerd gedicht, een boodschappenlijst en een dialoog over een 'rabbit or duck'-plaatje. Of bevat Mijn gedichten uiteindelijk het relaas van een dichter die vanwege zijn besef van de ontoereikendheid van woorden uiteindelijk maar ijscoman wordt? Achter de gedichten schuilt een grondervaring die misschien nog wel het best in de vorm van de volgende haiku wordt verwoord: verdwijnen in geen betekenis, stoten op steen, gezicht, grafeem 'Het is het open vizier van Stitou, zijn bereidheid overal poëzie te zien, zijn verslingerdheid aan vreemdheid en vertrouwdheid... Je kunt hem niet makkelijk ergens op vastprikken, hij neust overal nieuwsgierig rond, een schrijver die op zijn tijd ook chroniqueur durft te zijn. Hoe noem je dat allemaal bij zo'n jonge dichter? Veelbelovend. Zeer' Rob Schouten. Vrij Nederland 'Een onbevangen stem met een ongebruikelijk geluid en dat maal naarmeer' Maarten Doorman, de Volkskr 'Prachtigepoëzie' Rob van Erkelens, De Groene