Manana

Min of meer in het wilde weg vertrokken, vond de auteur stilaan zijn plaats 'op de frontlijn' van het Midden- en Zuid-Amerikaans gebeuren. Zijn verkenningstochten (voor hemzelf) en reportageopdrachten (voor tv-stations) voerden hem van Mexico tot Bolivia, met de motor of met enig ander vehikel. Als je bij al die omzwervingen telkens de meest frappante ervaringen stockeert, vormen die na 25 jaar als vanzelf een indrukwekkend alternatief stukje geschiedenis, en heb je ruimschoots materiaal voor een tamelijk coherent logboek. De notities die de auteur ons daarbij overmaakt, blijken vooral rond Midden-Amerika te draaien, waar hij de Sandinisten-periode in Nicaragua exploreerde (opkomst en ondergang), de FMLN-campagne in El Salvador (idem), en de hachelijke struggle for life op Cuba; elke ervaring geconcentreerd op enkele pagina's, kritisch, de toestanden typerend, vanuit een geëngageerd standpunt. Het geheel overschouwend reveleren de talloze fragmenten het beeld van een gedestabiliseerde, convulsieve samenleving, die vooral in de jaren '70 en '80 naar een revolutionaire uitweg zocht, die het niet vond; en die dan in de jaren '90 poogde ervan te maken wat er van te maken viel. Een boek dat niet in de eerste plaats een analyse brengt van Midden- of Zuid-Amerika, maar alleszins de realiteit doet oplichten van wat er in de behandelde periode en in de onderscheiden landen aan de orde stond, niet vanuit het officiële standpunt, maar vanuit het subject dat alles onderging. Dat vertegenwoordigt op zich al een bijzondere bijdrage aan de kennis van het hedendaagse wel en wee op het continent.