Intertextualiteit en bijbel

Intertextualiteit is de fundamentele verwevenheid van teksten. Teksten staan niet op zichzelf, nog minder zijn ze een optelsom van losse woorden of zinnen. Integendeel, een tekst is een open en dynamisch geheel: de structuur, de betekenis en functie ervan verschuiven telkens wanneer hij gelezen wordt in hel licht van andere teksten. De theorie van intertextualiteit is in de afgelopen decennia ontwikkeld met het oog op nieuwe vormen van literatuur in onze tijd. In dit boek wordt die theorie toegepast op de bijbel. De Schrift is een organisch geheel van teksten die uit een grijs verleden stammen maar tot op de dag van vandaag hun sporen nalaten in theologische en exegetische commentaren, preken gedichten en romans. De toepassing van de moderne theorie van de intertextualiteit op de bijbel brengt de nodige aanpassingen met zich mee. Die worden beschreven in het inleidende hoofdstuk. In aansluiting daarop volgen zeven praktische oefeningen. Die hebben betrekking op grotere literaire eenheden uil hel Nieuwe Testament. De structuur, betekenis en functie van die teksten verschilt in een nieuw licht als ze worden opgevat als transformaties van andere teksten. In dit boek ligt het zwaartepunt op hun relaties met teksten uit hel Oude Testament. Enkele studies gaan nog een stap verder. Ze vergelijken onderdelen van het Nieuwe Testament met buitenbijbelse teksten. Een voorbeeld daarvan is liet onderzoek naar treffende overeenkomsten en verschillen tussen Lucas’ verhaal over Lazarus en de rijke en de beroemde mythe van Orpheus en Eurydice.