Iene miene mutte

Hoe zat het zigeunermeisje ook alweer op haar steen? ('Huilend, huilend, helemaal alleen.') Iedereen heeft herinneringen aan de spelletjes van vroeger, op het schoolplein en op straat. Aan hoe het voelde om als eerste 'buut vrij!' te kunnen roepen, hijgend van het hollen met je hand aan de buutplaats. Hoe de liedjes, de rijmpjes en de spelletjes van de straat gingen, zijn de meesten van ons allang vergeten. Iene miene mutte doet de vervolgen dagen op straat herleven, frist de herinnering op en geeft (groot)ouders ideeën voor leuke dingen om buiten te doen met hun (klein)kinderen. Aan de hand van herinneringen van tientallen Nederlanders van alle leeftijden uit het hele land stelde Judith Eiselin een rondgang over het schoolplein samen. In de ene hoek wordt geknikkerd, in de andere gehoepeld, terwijl in het midden stand in de mand wordt gespeeld en bok gesprongen. Niet alleen oude spelletjes komen aan de orde: er wordt zowel gebikkeld als geëlastiekt en geflippood. Dat spelletjes van alle tijden zijn, blijkt ook uit de citaten uit de Nederlandse literatuur die de hoofdstukken uit Iene miene mutte begeleiden: van Jan Cremer tot Theo Thijssen, en van Annie M.G. Schmidt tot Nicolaas Matsier.