Het sculpturale denken

Hoewel er in de hedendaagse filosofie veel aandacht is voor kunst, lijkt zij verder v het kunstwerk af te drijven dan ooit tevoren. Kunstwerken fungeren in het beste geval als illustratie van de theorie en dienen maar zelden als vruchtbaar uitgangspunt voor esthetische reflectie. De filosofie van de kunst lijkt daarom vooral in zichzelf geïnteresseerd te zijn, relatief autonoom, zonder zich te hoeven bekommeren om de eigen, eigenwijze kwaliteit van het kunstwerk. Dat kunst en filosofie op een vruchtbaarder wijze met elkaar hebben verkeerd en wel in de boezem van de moderne tijd, de periode rond 1800, is bijna vergeten. 'Het sculpturale denken. De esthetica van Frans Hemsterhuis' werpt een fascinerend nieuw licht op deze periode, die niet alleen een nieuwe fase in de geschiedenis van de mens inluidde maar bovendien nog steeds de bron is van elke hedendaagse theorievorming over kunst. Deze studie laat zien hoe de filosofie van de Nederlandse 'Socrates' Frans Hemsterhuis (1721-1790) een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de totstandkoming van de innige wisselwerking tussen en samenwerking van kunst en filosofie, die diepe sporen heeft achtergelaten in de Romantiek. Hemsterhuis' esthetische geschriften laten niet alleen zien op welke wijze de beeldhouwkunst als kunst de theorie beïnvloedde, maar ook hoe de filosofische preoccupaties doordrongen in de kunst.