Het laatste land

"Ik ben de koning van de wereld!' roept hij, en laat de aardbol steeds sneller ronddraaien. Het eindeloze blauw van de oceanen vermengt zich met het rood van de woestijn, met het groen van het regenwoud, het geel van de steppe en het bruin van de toendra. Bij elke duw gaat het sneller. Een melange van landen en zeeën cirkelt om de metalen as die de wereld doorboort. Aarde en water worden één. Weer geeft hij een duw en de holle bal spint nog venijniger rond, produceert een snerpend geluid. Hij wil roepen: "Kijk dan!' maar er is niemand die hem kan zien, behalve de honderden opgezette vogels die overal op de kasten en planken staan. De deur van het huis was die ochtend dichtgegaan met de woorden: "Dag lieverd, en beloof me dat je nergens aanzit!' Dat had hij ook gedaan – de eerste tien minuten. Toen kreeg hij trek en was op zoek gegaan naar chips, had een zak met mini-repen gevonden, waarvan hij de helft had opgegeten terwijl hij langs de verschillende kanalen zapte zonder een programma te vinden dat hij leuk vond. Hij had een tijdje Lonely Island zitten spelen op de computer, maar Silver Knight werd onthoofd door Captain Stone, daarna had hij Barcelona tegen Juventus laten voetballen en Bayern München tegen Chelsea. Een mix van verveling en nieuwsgierigheid had hem uiteindelijk naar de werkkamer van zijn vader in de kelder geleid. Hij kwam weinig in die kamer, niet omdat het niet mocht, maar omdat alle vogels dood waren en er te veel boeken stonden in talen die hij niet kende. Alles was saai in de kamer onder de grond, behalve de grote wereldbol op de standaard, die nu almaar harder draait. De evenaar is een donkere lijn en de Noordpool een lichte vlek op de top. De vlakken en letters van exotische oorden als Perzië, India en Japan worden grijze lijnen zonder horizon. Er klinkt een krak, de bal vol continenten begint onverwachts te kantelen, alsof de polen willen wisselen. Hij probeert hem op te vangen, terug te duwen, maar de globe ontglipt hem en valt met een harde klap kapot op de tegels.