Het is een wedstrijd

Voorwoord van de biografie van Frans Paymans. ‘Frans Paymans heeft een boek geschreven.’ ‘Wie?’ Bij het horen van mijn naam zullen de reacties variëren: van ‘Wie is dat ook alweer’ tot ‘Nooit van gehoord’. Vreemd is dat niet. Want hoewel ik in de jaren 80 een paar honderd wedstrijden speelde in de Nederlandse ere- en eerste divisie, kon ik alleen al in Nederland niet in de schaduw staan van de groten. Een Cruijff, een Van Hanegem, een Van Basten, een Gullit, om er maar een paar te noemen. Toch denk ik dat veel mensen zich mij nog wel herinneren als speler van NEC (spreek uit: en-é-cé, op zijn Nijmeegs: en-ie-see). Ik heb wedstrijden gewonnen en wedstrijden verloren. Maar sommige heb ik ook niet gespeeld: de belangrijkste was wel NEC- Barcelona. Omdat ik vastzat in (het toenmalige) Oost-Duitsland. Omdat ik zo nodig mijn hart moest volgen. Verderop lees je er alles over. Raar woord eigenlijk: wedstrijd. Als je dat woord uit elkaar trekt, krijg je ’wed’ en ’strijd’. Alsof je zou kunnen wedden op een gevecht waarvan de uitkomst bij voorbaat nog niet vaststaat. Ik heb in wedstrijden gestreden. Ik heb in het leven gestreden. Nou zijn er meer voetballers die ook in het leven hebben moeten strijden. Een Kieft, een Van der Gijp, een Depay… Zo heeft iedereen zijn eigen (wed)strijd. Mijn belangrijkste wedstrijd wist ik op het nippertje te winnen: in blessuretijd. Een zeldzame vorm van kanker die mij bijna noodlottig werd. Dit boek gaat over mij. Maar ook weer niet. Het gaat ook over de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of die op dit moment ziek zijn. Met dit boek hoop ik ze een hart onder de riem te steken. Ze te laten zien dat je met vechtlust meer kunt bereiken dan je denkt. Dat je nooit op mag geven. Ook al heb je zeker ook een flinke dosis geluk nodig. Een boek dus voor iedereen die met die vreselijke K-ziekte te maken heeft en voor mijn fans natuurlijk, die ik zeker nog heb. Die bijvoorbeeld in 2012 tijdens de wedstrijd NEC-Feyenoord in De Goffert een prachtig spandoek toonden om mij sterkte te wensen. Een groot deel van de opbrengsten van dit boek komt ten goede aan de stichting Matchis, die een geschikte stamceldonor voor mij vond, en aan het KWF. Dankzij hen, de medische staf en de verpleegkundigen van het Radboud UMC ben ik er nog. Voor mij werkte het. Voor anderen niet. Er is nog zoveel wat we niet weten in de strijd tegen die ziekte. Daarom, dankjewel voor de aanschaf van mijn boek, mijn verhaal. Het helpt anderen om die belangrijke wedstrijd ook te winnen. Frans Paymans