Het drama van het begaafde kind

Het ideale geval van een persoon van oprechte levenslust, met een vrij contact met het ware ik (een sleutelbegrip in het werk van Alice Miller) gebaseerd op de eigen, in de jeugd gewortelde gevoelswereld, noemt Alice Miller 'gezond narcisme' . De narcistische stoornis bestaat volgens haar uit 'eenzame opsluiting van het ware ik in de gevangenis van het onechte' , hetgeen zij echer niet als ziekte wil zien, maar als een tragedie. Het drama van het begaafde kind, houdt in dat het al heel jong de verwachtingen van zijn ouders aanvoelt en zich aan hen aanpast: het stelt zich beschikbaar. Hierdoor leert het kind automatisch zijn diepste, maar 'verboden' gevoelens te verdringen. Ofschoon dergelijke gevoelens (zoals woede, verontwaardiging, wanhoop, jaloezie, angst) zich later wel manifesteren, blijven ze gespleten; het meest oorspronkelijke van het ware ik maakt geen deel uit van de pesoonlijkheid. Het gevolg hiervan zijn emoties als onzekerheid en geestelijke verarming (verlies van het ware ik), die leiden tot depressies of worden verborgen achter grootheidsgevoelens. Langzamerhand wordt deze psychologische problematiek onderkend; een van de moeilijkheden is echter nog deze problematiek onder woorden te brengen. Het boek van Alice Miller is hierbij een belangrijke steun en van groot belang voor inzicht in deze problematiek. Het inzicht in deze samenhang verkreeg Alice Miller door haar psychoanalytische werkzaamheden.