Het boek Hitler

Tot begin 2004, 55 jaar lang, werd het historische document met de prozaïsche titel Boek over Hitler in een Russisch archief achter slot en grendel gehouden. Het was gebaseerd op interviews met en schriftelijke verklaringen van twee van de intiemste vertrouwelingen van de dictator: het hoofd van zijn privé-huishouden, Sturmbannführer Heinz Linge, en zijn laatste SS-adjudant, Sturmbannführer Otto Günsche. Ze werden allebei op 2 mei 1945 door sovjettroepen gevangengenomen, kort nadat ze de lijken van Adolf Hitler en Eva Braun uit de weg hadden geruimd.

Stalin wilde niet geloven dat Hitler zelfmoord had gepleegd. Daarom gaf hij opdracht aan zijn geheime politie, de NKVD, elk laatste spoor van de enige man die hij als een waardige tegenstander beschouwde, in detail te onderzoeken en de omstandigheden van zijn dood volledig boven water te krijgen.

Günsche en Linge werden in de maanden en jaren die volgden, in een ‘speciale inrichting’ van de
NKVD vastgehouden, waar ze werden gedwongen mondeling en schriftelijk alles wat ze wisten bekend te maken, totdat uiteindelijk de gedetailleerde en definitieve biografie die Stalin had verlangd, compleet was. In december 1949 werd het werk van de NKVD gebundeld - in een boek van 394 pagina’s dat Hitlers leven van 1933 tot 1945 vertelde vanuit het gezichtspunt van de twee mannen die hem het best hadden gekend - en werd in een beperkte oplage van één exemplaar aan Stalin overhandigd. Dit dossier was getiteld Het boek Hitler.

Het dossier wordt beschouwd als één van de meest authentieke bronnen van informatie over de geschiedenis van het Derde Rijk. De lezer moet de omstandigheden kennen waaronder het is samengesteld, om de omvang en de reikwijdte van dit dossier te kunnen beoordelen. Het is uniek vanwege de omstandigheden waaronder het is samengesteld, en vanwege het feit dat de informatie vlak na de beschreven gebeurtenissen werd opgetekend. Linges hoop dat hij zijn huid zou redden, en Günches stijfkoppigheid vergroten de authenticiteit alleen maar. Aan de andere kant wad Linge noch Grünsche naïef en ze wisten dat ze, als intieme – hoewel ondergeschikte – vertrouwelingen van Hitler, zichzelf schuldig hadden gemaakt . In dat opzicht moeten hun uitspraken voortdurend worden gezien als pogingen tot zelfrechtvaardiging.