Gewoonweg verdwenen

Gewoonweg verdwenen

‘Waar gaat papa heen?’ hoort Marnix opeens achter zich. Het is Max.
‘Brood halen en mama bellen,’ antwoordt hij.
‘Maar ik had mee gewild.’
‘Pap wilde jullie nog even laten slapen.’
‘En laat hij ons dan zomaar hier alleen in het bos achter?’ In Max’ stem klinkt iets van angst door.
‘Ik ben er toch?’ zegt Marnix geruststellend.

De herfstvakantie is begonnen. Als Marnix de school uit komt, ziet hij de auto van zijn vader langs de stoep staan. Zijn zusje en broertje zitten op de achterbank en roepen vrolijk dat ze op vakantie gaan. Marnix heeft er helemaal geen zin in. Pap is de laatste tijd namelijk behoorlijk chagrijnig en gisteravond maakte hij weer ruzie met mam.
Als even later blijkt dat zijn moeder niet meegaat, wordt hij ongerust. Wat is er aan de hand? Weet zijn moeder wel dat ze zonder haar op vakantie gaan? Hij neemt zich voor haar te bellen zodra ze op een camping zijn.
Maar ze gaan helemaal niet naar een camping, zijn vader wil liever op een open plek in een bos kamperen. Als blijkt dat zijn vader dan ook nog van alles en nog wat vergeten is, wordt Marnix helemaal achterdochtig.
De volgende ochtend wordt Marnix wakker als hij de auto hoort starten. Zijn vader zit achter het stuur. Hij zegt dat hij het goed wil maken en gaat verse broodjes kopen en wat andere spullen die hij vergeten is. Hij belooft over een uurtje terug te zijn. Alleen duurt dat uurtje wel heel erg lang...


Greet Beukenkamp groeide op in Haarlem. Ze volgde een opleiding voor onderwijzeres en studeerde daarna psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Ze begon pas laat met schrijven; afwisselend boeken voor 10 - 12 jaar en jeugdromans. Sommige daarvan hebben een mysterieus tintje. Twee van haar boeken werden genomineerd door de Nederlandse Kinderjury en één kreeg de prijs van de Limburgse Kinderjury.

www.greetbeukenkamp.nl