Een stoet van dwergen

Simon Carmiggelt 127 kleinigheden waarin opgenomen de volledige bundels: Een stoet van dwergen Mooi weer vandaag Je blijft lachen Een verrukkelijk boek van de man die Nederland dagelijks verwent met zijn on navolgbare humor. Zijn stukjes' over kinderen, over kroegbezoeken, over die ren en oude mensen, zijn spreekbeurten overal in het land en zijn verhaaltjes' lezen voor radio en televisie hebben hem internationale vermaardheid bezorgd. Er is dunkt ons niemand te vinden die niet weet wat een 'Kronkel' is. Zijn grote talent werd erkend door del tockenning van de Constantijn Huygens prijs voor zijn gehele ocuvre en de vijf jaarlijkse prijs van de Amsterdamse Bock verkopers Vereniging. En staat hij niet in de was" in het beeldenkabinet van madame Tussaud in Amsterdam? Carmiggelt typeerde zijn cursiefjes inder tijd als kleinigheden' uit ieders dagelijks leven. Kleinigheden? Goed, maar in het voor u liggende bock vindt u een stoet meesterlijk geschreven dwergen, waarom jr blijft lachen, omdat ze uit zijn pen vlociden op dagen die voor hem mooi weer betekenden, dat wil zeggen dat de schenverij hem mochi lukken. En wat dat bij Carmiggelt betekent, weten we 20 langzamerhand echt allemaal wel! De mooiste hulde die Simon Carmiggelt ooit kreeg In het boekje 'S. Carmiggelt uit zijn leven en werk' (uitgave De Arbeiders pers) vertelt hij het volgende typerende verhaal: ,,Ik ben eens met mijn oudste kleinzoon. naar de kermis geweest, hier op de Nieuw marki. Daar was een tent waar een jul frouw zich onder de ogen van het publiek. zou kunnen veranderen in een skelet en vervolgens weer haar gewone gedaante aannemen. Nou, dat zijn meestal familie zaken, die tenten. Dus ging ik met mijn het kostte vijftig cent entree met mijn kleinzoon naar die kassa. Daar zat cen heel mooi dik mens. Ze was waarschijnlijk de moeder van die miss Diana die daar binnen in een skelet zou veranderen. Een heel mooi mens was dat, met zo'n gezicht van: jongens, voor die flauwe kul, dat jullie daar geld voor uitgeven... it seems too funny, but it's a living... En daar zat nog een dochter van der ernaast. En toen kwam ik daar met een gulden. Ze douwde mijn hand weg, gaf me twee kaartjes en zei toen: da's voor de stukkies. En toen dacht ik: ja, dat is veel