Doodsbloei

In 2008 overleed de vrouw van dichter Pieter Boskma op 49-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker. Twee maanden na haar dood diende zich bij hem ineens een gedicht over deze tragedie aan, dat het eerste bleek van een serie van epische omvang: in het halfjaar dat volgde, schreef Boskma meer dan driehonderd gedichten. Een ruime keuze daaruit is nu gebundeld in Doodsbloei, dat tegelijk een requiem voor en een ode aan de gestorven geliefde is, en zich laat lezen als een ‘rouwdagboek in verzen’.
Doodsbloei is een verpletterende dichtbundel. Boskma’s even glasheldere als hallucinerende gedichten, vol wonderlijke verschijningen, een spannende reis naar het dodenrijk en diverse gesprekken met de Dood zelf, zullen niemand onberoerd laten. Tegelijk vormt de bundel een teder monument voor de grote, blijvende liefde, ‘die pas in de dood haar hoogste bloei beleeft’.
Ondanks het verdriet waarvan de gedichten verhalen, is de toon bepaald niet altijd somber. Wie had gedacht dat rouw ook euforische, geestige, soms zelfs erotische kanten kan hebben? Wie had gedacht dat gedichten over de dood vaak eigenlijk over de liefde gaan? Het lezen van Doodsbloei is daardoor zowel een uiterst aangrijpende als een troostrijke ervaring.

Pieter Boskma wordt gerekend tot de grootste dichters van ons taalgebied. In 2006 stelde Joost Zwagerman een schitterende keuze uit Boskma’s poëzie samen onder de titel Altijd weer dit leven.

Over Doodsbloei:

‘Onthutsend mooi.’
joost zwagerman

‘Dit is zingen en wenen tegelijk.’
arjan peters

‘Boskma’s duel met de dood ontroert en verleidt, vermaant en verlicht, maar verheft bovenal.’
sasja janssen