De wilde vrouwen van Pella

Euripides is al vijfenzeventig jaar als hij, teleurgesteld over de geringe waardering die hij in Athene ondervindt en verontwaardigd over de verfoeilijke oorlog tegen Sparta, zich naar Pella laat lokken, een geheimzinnige stad in het verre, barbaarse Makedonië. Koning Archelaos heeft hem uitgenodigd in zijn streven van Pella een cultureel centrum te maken dat met Athene kan wedijveren.Euripides raakt, eenmaal in de stad aangekomen, in de ban van een raadselachtig verschijnsel, de viering van het feest ter ere van de god Dionysos, en vooral van de volstrekt besloten festijnen van de vrouwen van Pella, waarover de wildste geruchten de ronde doen. Euripides wil daar het fijne van weten, maar niemand die een tipje van de sluier voor hem kan oplichten, de collega-kunstenaars niet en ook niet Iolè, zijn bazige huisslavin. Over wat zich afspeelt tussen de vrouwen in de schoot van bossen en heuvels wordt een diep stilzwijgen bewaard. Daarom besluit Euripides, nog nieuwsgieriger geworden, zelf op onderzoek uit te gaan, waarmee hij een levensgevaarlijk risico neemt. Nog nooit heeft een man een blik mogen slaan op wat zich dar ver van de stad afspeelt, maar Euripides breekt deze ongeschreven wet en wat hij ziet schokt hem in hart en nieren. Het wordt hem duidelijk waarom mannen en zelfs dieren zich niet in deze gebieden willen begeven, zo verschrikkelijk is de furie die over het land raast. Het demonische dat hij gezien heeft maakt hem zien tot in het diepst van zijn ziel, maar inspireert hem tegelijkertijd tot het schrijven van de tragedie Bakchai, de Bakchanten. Het moet het treurspel worden van een geheim dat gestalte aanneemt zonder de betovering van het geheim te verliezen. Euripides moet behoedzaam te werk gaan, want hij zou de woede op kunnen wekken van Archelaos en zijn gemalin Marpessa. De bakchantenfestijnen passen niet in het streven van de koning om in Makedonië cultuur te brengen, en de rol van Marpessa in die verzengende furie kan maar beter onbekend blijven. De