De onzichtbare hand

De Modern Times van de 21ste eeuw We waarschuwen hier maar vast: de hoofdpersonen in deze roman werken. Heel hard. We weten dat dit ongebruikelijk is in de moderne literatuur, maar in feite doen ze niks anders. Het is bovendien niet wat je noemt creatief of intellectueel werk: het zijn geen filmers of onderzoekers en al helemaal geen schrijvers. Enkele uitzonderingen daargelaten werken ze allemaal met hun handen. Ze zweten, ze worden moe. Ze worden ziek, ze maken ruzie, ze vervelen zich en ze wanhopen. In 'De onzichtbare hand' zijn metselaars, stellingenbouwers, slagers, naaisters, monteurs, kantoorklerken aan het werk. Maar de muurtjes die ze metselen worden weer stukgeslagen, het vlees dat ze snijden wordt meteen in een afvalton gekieperd, de auto's die ze onder handen nemen gaan rechtstreeks naar de schroothoop, de enquêtes die ze afnemen verdwijnen in een la. Ze naaien, poetsen en laden en lossen. Alleen: het is niemand duidelijk waarvoor ze werken en waarom het tempo langzaam wordt opgevoerd. Eén ding is zeker: achter de schermen heeft iemand de touwtjes stevig in handen. In 'De onzichtbare hand' brengt Isaac Rosa een van de grote maar weinig verkende thema's van onze tijd ter sprake: het werk. Met veel verbeelding, een sprankelende taal en een kleurrijke stijl houdt hij de lezer in de ban van zijn verhaal en laat hij op onnadrukkelijke wijze zijn opvattingen blijken. Hij laat de mensen hun werk verrichten in een voormalige fabriekshal terwijl ze worden gadegeslagen door een wisselend publiek en door de massamedia. Met deze roman bewijst Isaac Rosa dat hij een van de belangrijkste hedendaagse Spaanse auteurs is.