De Lange Nacht Van Chet Baker

Chet Bakers carrière als trompettist begon als een sprookje. Een zeer aantrekkelijke jongeman die geen noten kon lezen vertrok aan het begin van de jaren vijftig vanuit Oklahoma naar de westkust en verwierf bijna onmiddellijk een belangrijke plaats in de 'cool school' van de jazz, die tot dan toe werd gedomineerd door de grote zwarte muzikanten Charlie Parker en Miles Davis. Twintig jaar later, na een levenslange heroïneverslaving die zijn engelachtige uiterlijk verwoestte, kwam er een einde aan Bakers carrière, toen hij onder mysterieuze omstandigheden uit het raam van een hotel in Amsterdam viel en te pletter stortte. James Gavin beschrijft de ontwikkeling van Bakers onconventionele maar unieke, lyrische manier van spelen, die Charlie Parker in 1952 voor het eerst opmerkte toen Baker met een groot aantal andere muzikanten auditie deed voor Parkers band. Hoewel jazz-puristen de draak staken met zijn stem, maar zijn vocale albums waren zeer succesvol, wat zeker ook te maken had met zijn filmsterrenuitstraling. Baker zou een van de meest productieve jazzmuzikanten worden, met een enorm repertoire. Tegelijkertijd bleef de emotionele pijn van zijn ongelukkige jeugd hem achtervolgen, hoezeer hij die ook probeerde weg te stoppen achter zijn James Dean-achtige uitstraling. Baker was een enorme womanizer en wanneer hij niet bezig was de levens van allerlei vrouwen te gronde te richten, verwoestte hij zijn eigen leven. Zijn jarenlange relatie met drugs was een van de meest tragische en pijnlijke in de van drugs vergeven jazzwereld. Het leven van Baker, van de gouden belofte tot de onvermijdelijke ondergang, liep parallel aan de teloorgang van de Amerikaanse onschuld van de jaren vijftig. Maar het is ook het verhaal van een uitzonderlijke muzikant, wiens werk en persoon blijven fascineren en verleiden.