De geheime dwarskijker

Jacques Hendrikx (1953) won met een verhaal uit deze bundel de Lenteprijs voor Literatuur 1995. Het juryrapport luidde: 'Een levendig en humoristisch verhaal, verteld met de kracht van een parabel. De prachtig vertraagde tijdsbehandeling, de bizarre dialogen en in slow motion gepresenteerde personages met hun ijzige karakters getuigen van een bijzondere vormbeheersing. 'Het is heel goed om af en toe domme dingen te doen. Dat heb ik onlangs ergens gelezen. Ik zie daar wel wat in. Het spreekt me aan. Ik denk dat het je geest gezond houdt. Welke domme dingen kan ik allemaal doen? Daar ben ik over na gaan denken.' De hoofdpersonen in de verhalen van Jacques Hendrikx hebben ervoor gekozen niet te accepteren dat er ook maar iets of iemand vanzelfsprekend is. Die keuze maakt het hun niet gemakkelijk. Toch is er maar tot op zekere hoogte sprake van een gevecht met de werkelijkheid. De personages van Hendrikx doen gewoon niet mee, een omstandigheid waarin ze ook niet gestoord willen worden. En natuurlijk gebeurt dat wel, want niemand kan zich helemaal onttrekken aan wat er om hen heen gebeurt. Het proza van Hendrikx is weerbarstig, grimmig en hilarisch. De geheime dwarskijker is een bijzonder verhalendebuut waarin een nieuw, zeer eigen geluid in de Nederlandse letteren te horen is.