Claustrofobia

‘Langzamer… langzamer…’De trein reed stapvoets. De man was waakzaam en zijn blik schoot heen en weer terwijl hij de tunnel in keek. Het leek wel alsof hij iets zocht.‘Oké, heel langzaam nu. Goed zo, George, dat is mooi. Nu… stop.’George bracht de trein tot stilstand, maar hield de dodemanshendel uit gewoonte in de ‘glijstand’.‘Je mag nu je hand van de hendel halen,’ zei de man.‘Maar dan zet ik het alarm in werking,’ zei George.‘Dat is prima.’George liet de hendel los en terwijl de motor stationair bleef draaien, tuurden ze allebei de tunnel in. De stem van de spoormanager klonk door de radio: ‘19, problemen? 19, je lijkt zonder reden gestopt te zijn. Het spoor is vrij naar Goodge Street. Trein 19? Hallo? Alles in orde?’Cos London is drowning and I live by the River…De man in het zwart keek hem aan en glimlachte. ‘Oké, George,’ zei hij. ‘Dit is het eindpunt. Deze trein gaat niet verder.’Tijdens het spitsuur in Londen wordt een overvolle metro gekaapt en tot stilstand gebracht in een van de tunnels die het metrosysteem rijk is. Een groepje christelijke fundamentalisten dreigt de tunnel op te blazen, waardoor die onder water zal komen te staan; een soort massale doopplechtigheid. De machinist van de trein, George, lijdt – ironisch genoeg voor een metrobestuurder – aan een ernstige vorm van claustrofobie, en het gevoel ondergronds opgesloten te zitten drijft hem zowat tot waanzin.De kapers hebben een satellietverbinding aangelegd, waardoor honderdduizenden kijkers verspreid over de hele wereld de kaping live kunnen volgen via de internationale nieuwszenders. De autoriteiten staan machteloos: met honderden gegijzelden is dit de grootste terroristische dreiging sinds 11 september.Als enkele uren later blijkt dat de kapers George’ vrouw en kinderen ook betrokken hebben bij hun zieke plan ontstaat een explosieve situatie…