Brieven aan mijn dochters

De vader van Fawzia had zeven vrouwen, en zij is het negentiende van zijn in totaal 23 kinderen. De moeder van Fawzia wilde geen dochter meer en legde haar als pasgeborene in de felle zon om te sterven. Toen al werd haar niet geringe wilskracht op de proef gesteld. Want Fawzia bleef leven, ondanks ernstige brandwonden en werd haar moeders lievelingskind. Politiek zit in het bloed van de Koofi s. Fawzia s vader zat 25 jaar in het parlement. Hij was een onkreukbare politicus met sterke wortels in de Afghaanse traditie. Toen hij werd vermoord door de Mujahideen, besloot Fawzia s ongeletterde moeder haar toen tienjarige dochter naar school te sturen, waarmee ze als enige meisje in de familie een opleiding kreeg. Terwijl de burgeroorlog woedde, bleek Fawzia een briljante leerling. Ze vond een goede baan, trouwde met een man van wie ze hield en samen kregen ze twee geliefde dochters, Shohra en Shaharzad. Tragisch genoeg betekende de komst van de Taliban een eind aan deze vrijheden. Nadat haar man was gefolterd en daarop overleed, ontdekte Fawzia de politiek. In 2005 werd ze gekozen in het parlement. Ze bracht het tot vicevoorzitter van het Lagerhuis, en werd in 2009 genomineerd als `Young Global Leader door het World Economic Forum. Tegenwoordig is ze de afgevaardigde van de provincie Badakhshan. De onzekere situatie die zij elke dag onder ogen moet zien, heeft haar ertoe gebracht elke keer als zij op een binnenlandse reis gaat, een brief te schijven aan haar dochters, nu 10 en 12, omdat ze nooit weet of ze wel terug zal keren. Elk hoofdstuk van het boek begint met zo n brief, waarin Fawzia haar dochters haar visie geeft op de Afghaanse samenleving, politiek en mensenrechten, met name de rechten van vrouwen. In de hoofdstukken zelf vertelt ze haar uitzonderlijke levensverhaal.