Basta

karin de korte-munk sprak tussen 1996 en 2004 vele Droomanaliste Karin de Korte-Munk sprak tussen 1996 en 2004 vele malen met prins Bernhard. Aanvankelijk gingen de gesprekken alleen over de dromen van de Prins: over zijn liefde voor dieren, zijn broze gezondheid en zijn moeder. Maar al snel vertrouwde de Prins zijn gesprekspartner steeds meer toe: 'Ach mensch, ik leg mijn hele ziel voor jou bloot.' Van de ontmoetingen maakte Karin de Korte- Munk aantekeningen, eerst alleen als notities voor haarzelf, maar later ook om er, metinstemming van de Prins, een boek over te kunnen schrijven. Haar observaties geven een beeld van een opgewekte prins, die de touwtjes graag in handen had: 'Zeg eens, hoe vaak ben jij vreemdgegaan?' Maar ze laten ook haarscherp zien hoe de Prins zijn laatste, kwetsbare dagen doorbracht. Basta is een unieke, met veel humor en vaart geschreven kroniek van de laatste jaren van prins Bernhard. Het is het verslag van een vrolijk tweegesprek - 'Wat ben je toch een kreng, je spreekt me steeds tegen, dat ben ik niet gewend' -, maar ook het ontroerende portret van een oude man in een groot paleis, die meer met zijn innerlijke leven bezig was dan zijn biografen konden weten. malen met prins Bernhard. Aanvankelijk gingen de gesprekken alleen over zijn dromen: zijn liefde voor dieren, zijn broze gezondheid en zijn moeder. Maar al snel vertrouwde de Prins zijn gesprekspartner steeds meer toe: 'Ach mensch, ik leg mijn hele ziel voor jou bloot.' Van de ontmoetingen maakte Karin de Korte aantekeningen, eerst alleen als notities voor haarzelf, maar later ook om er, met instemming van de Prins, een boek over te kunnen schrijven. Haar observaties geven een beeld van een opgewekte en provocerende prins, die graag de touwtjes in handen had: 'Zeg eens, hoe vaak ben jij vreemd gegaan?' Maar ze laten ook haarscherp zien hoe de Prins zijn laatste, kwetsbare dagen in het paleis doorbracht. Basta is een unieke, met veel humor en vaart geschreven kroniek van de laatste jaren van prins Bernhard. Het is het verslag van een vrolijk tweegesprek - 'Wat ben je toch een kreng, je spreekt me steeds tegen, dat ben ik niet gewend' -, maar ook het ontroerende portret van een oude man in een groot paleis, die meer met zijn innerlijke leven bezig was dan zijn biografen konden weten.