Altijd op zoek

Afscheid nemen van kinderen die nooit meer zullen verjaren, is sinds twaalf jaar een van de rituelen van Tinny Mast. Tinny was 28 toen op 4 januari 1994 Kim, haar dochtertje van 11, en Ken, haar zoontje van 8, verdwenen. Kim werd een maand na de verdwijning teruggevonden in het Asiadok te Antwerpen, vermoord en verkracht. Van Ken is tot vandaag nog altijd geen spoor.
Altijd op Zoek leidt de lezer binnen in het verminkte hart van de moeder die achterblijft. Nu eens poëtisch, dan filosofisch, altijd in een eenvoud zonder omhaal, schreef Tinny Mast een parelkrans van 26 woorden, een alfabet van A tot Z, als afscheid aan Kim en Ken.
Niet geloofd en vernederd als ‘marginaal’ door gerecht en gerechtelijke politie, werd Tinny Mast met de familie Russo, Brichet, Marchal, Ben Aïssa en Lejeune een van de boegbeelden van de Witte Mars van tien jaar geleden. De grootste naoorlogse mars die ooit door Brussel trok.
Uit pijn ontstaat hoop, schrijft ze. Haar aangrijpend pleidooi voor liefde en een nieuwe solidariteit is een houvast voor ieder mens die een persoonlijk drama moet verwerken. Tinny Mast gaat ook regelrecht in de clinch met de toenemende intolerantie in de maatschappij en met het huidige politieke discours. Om het leven van hen die nooit meer zullen verjaren alsnog een betekenis te geven.