Mozes de wetgever

...Het was me direct duidelijk dat dit geen gewone nomadenstam was. Om te beginnen was de stam daarvoor te groot - minstens tweeduizend mensen - voor zovelen was er onderweg geen water en voedsel te vinden. Daarom zagen de vrouwen er zo vermoeid uit. Elk stamhoofd, iedereen die wist hoe moeilijk het was in de woestijn water te vinden, kon begrijpen dat dit niet de juiste plaats was om een kamp voor tweeduizend mensen op te slaan. In mijn verbazing bleef ik net iets te lang - twee, drie seconden - op de richel staan. Lang genoeg om gezien te worden. Een stuk of zes jonge mannen - wachtposten misschien, tengere knapen, iets groter dan de doorsnee Egyptenaar - kwamen op hun ezels het kamp uit gereden. Alsof ze gewacht hadden totdat ik me bloot zou geven. Struikelend over losliggend gesteente, bereikte ik de plaats waar onze kamelen waren vastgebonden. Deze stammen houden er gruwelijke gewoonten op na: ze naaien indringers in een zak met schorpioenen, of hangen ze ondersteboven in een boom. Als ze met een man of vijftig zijn; hier waren er tweeduizend -ik durfde niet verder te denken. Toen mijn drager de ezelrijders boven de richel zag verschijnen en naar mij toe zag rijden, aarzelde hij geen seconde. Hij gaf zijn kameel de sporen, gaf de mijne een tik op de flank en reed in galop zuid- waarts. Ik rende vloekend weg. Ik voelde dat een stuk hout me raakte en viel half bewusteloos op de grond, terwijl ik de wrange aarde in mijn mond proefde. Ze trokken me overeind. Ik wist niet dat de zwartharige jongeman die me ondervroeg, aan het hoofd stond van een soort politiemacht. Hij bracht het later tot generaal en werd zelfs koning van zijn volk. Zijn naam was Jozua. De jongemannen spraken Aramees, de taal die de slaven in de mijn spraken. Ik had er geen flauw vermoeden van dat ze zelf ook ontvluchte slaven waren..