Liever geen bezoek. geen bloemen

LIEVER GEEN BEZOEK. GEEN BLOEMEN Een nog jonge vader kwam om bij een verkeersongeluk. Zijn achtjarig dochtertje zei: ,,!k kende het leven zonder vader niet." Er stierf een jongen van negentien jaar aan jeugdkanker. „Je kunt er geen kant mee uit," zuchtte zijn vader. Een weduwe bekende: „ Ik heb na de dood van mijn man wel eens met teveel slaaptabletten in mijn hand gestaan, mijn leven leek zinloos geworden Een weduwnaar: „Sinds mijn vrouw overleden is spreek ik God niet meer." Zomaar een paar uitspraken van mensen die rouwen over de dood van iemand die hun lief was. Als men bedenkt dat er in Nederland 100.000 mensen per jaar sterven, hoe ontzettend veel rouwenden zijn er dan" Hoe beleven zij hun verdriet? Kunnen zij getroost of bemoedigd worden? In het kader van de voorbereiding voor een serie radioprogramma's van de NCRV over rouw en rouwverwerking sprak Mink van Rijsdijk met velen. Zij vertrouwden hun persoonlijke gedachten over hun leed toe. Zij hoopten daarmee te bereiken, dat anderen het verdriet zouden herkennen en dat er een zekere lotsverbondenheid zou ontstaan. Gedeelde smart is geen halve smart. Maar het weten dat een ander ook niet uitgehuild raakt, de verleiding van het buisje slaappillen kent, rebelleert tegen God, kan wel inzicht geven in het diepe proces dat rouwen heet. Ook voor hen die (nog) niemand door de dood verloren wil dit boekje een handreiking zijn. Wellicht wacht ergens een verdrietig mens op hen. En hoe kan men meelever en troosten zonder iets van het rouwproces te weten?