Levensrituelen en sacramentaliteit

De huidige pastorale situatie van het overleven van de levensrituelen, de grotere rituelen op de as van het leven van geboorte tot sterven, vormt een grote uitdaging voor tal van theologische (sub)disciplines. Enerzijds delen deze rituelen in de detraditionalisering en daalt over het geheel van de bevolking de participatie eraan. Anderzijds blijven merkwaardig veel mensen - die niet actief kerkbetrokken zijn of bewust werk maken van hun geloof - aan deze rituelen deelnemen. De motivering hiertoe lijkt diffuus, en slechts in minderheid expliciet in termen van het christelijke verhaal geduid. Hoe dienen theologen deze realiteit in hun reflectie te betrekken? Hoe kan de theologie hierbij aansluiting vinden en aan het christelijke geloof een actuele vormgeving bieden? Getuigt deze evolutie van een verbrede religiositeit die de nieuwe vindplaats is voor de theologie, of eerder van een verder schrijdende secularisatie waarbij het christelijke verhaal enkel nog narratieve verdubbeling is? Welke analyse past hier? Vanuit de liturgiewetenschap, empirische theologie, praktische theologie, systematische en fundamentele theologie, sacramentenleer en andere cultuur- en maatschappijwetenschappen gaan auteurs op deze vraagstelling in.