Kinderbed

Het geheugen zadelt ons op met fragmenten van het verleden; die fragmenten weergeven als een lopend, chronologisch, vloeiend verlopend verhaal berust op vervalsing en bedrog, of toch op zijn minst op toegeven aan een literaire of geschiedkundige conventie.Het weergeven van de fragmenten zoals ze zijn vergt al genoeg van de fantasie, de vormkracht en de stijl van de schrijver - zoals ze zijn kan die immers alleen zelf enigszins plaatsen, om er de lezers mee lastig te vallen moet er al heel wat werk zijn verzet. Vervalsing, bedrog, verbeelding, literaire kunstgrepen dus ook hier - maar de fragmentenarische omsingelelingstactiek die Kreek Day Ouwens toepast heeft in ieder geval d shcijn mee dat de herinnering zelf aan het woord is, dat een verleden wordt opgeroepen dat nu eens niet gestroomlijnd is en van alle verwarring en onzekerheidontdaan.Het leven in de Zui-Limburgse mijnstreek toen er nog werkelijk kolen uit de grons kwamen, de klassenstrijd die daar nog werkelijk heerste, de armoede die nog werkelijk bestond, de familieverhoudingen die zich nog werkelijk over meer dan twee generaties uitstrekten, allemaal gezien door de ogen van een kind, het onderzcheid tussen liefde en haat, tussen liefde en incest dat eigenlijk niet te maken was - Kreek Daey Ouwens draait eromheen, niet als een kat om de hete brij, maar als iemand die niet genoeg stukken heeft om een geheel te vormen. Haar pogingen onroeren de lezer, niet vanwege het gevoel war ze kennelijk uit voortkomen en dat gelukkig uiterst besmettelijk is. Het is geen nostalgie, zeker geen racune, al iets meer nieuwsgierigheid, en voorl liefde.