Gespreksvoering bij welwijnswerk

Vanult sen jarentange ervaring in het begeleiden van welzijnswerkors en hulpverleners (ertsen, verpleegkundigen, maatschappeiijk werkers, tear krachten, decanen en diëtisten) schroef de auteur deze ieidrsad In de overtuiging dat behelve deskundigheid vooral ook goede persoonlijke communicatie tussen hulpverlener en degene die van zijn chiunaten gebruik maakt een essentiele rol speelt bij welzijnsbevorder ng. Na een bespreking van de functe en de begrenzing van het gespruk komen o.a. san de orde: de kauze uit verschillende vormen van initerectie tussen twee mensen, de rol van een gespreksleider on -irtres, de kenmerken van methodisch hulpverlenen, de fssen in het hulpverleningsproces, de verschilende gesprekstechnieken an hun tobpassing en het vastleggen van gespreksgegevens. De sterk in beweging zijnde visle over huipverlening maakte enkele aanvullingen voor de 2e druk noodzakelijk. Hierin wordt, ingaande op de Knelpunten-nota CRM 1973, een duidelijker onderscheid gemaakt tussen individuele mogelijkheden en structurele tekorten van onze maatschappij. Er wordt ingegaan op de visie anno 1975 van de Engelse psychiater David Cooper over de taak voor hulpverleners en therapeuten met een daarbij behorende gevalsbeschrijving waarin de grenzen via hulpverlening worden verlegd door het stimuleren van maatschappij-kritisch denken. Voorts worden enige gedachten gewijd san de groepsbenadering als zinvol alternatief voor de individuele begeleiding. Het hoofdstuk over de relatie illustreert hoe ten gunste van de hulpverlening de grotere vrijheid in expressie van belevingen het mogelijk maakt in het groepsgesprek wederzijds gevoelens te uiten. Tenslotte wordt aandacht besteed aan de in 1974 verschenen publikatie van Kinget en Rogers welke kan bijdragen tot verdieping van de in dividuele hulpverlening.