Mozaïek van licht / Bordeauxreeks / 27

'gisteren nam de trein
afscheid met een zakdoek'

Zo opent Inge Tielman (1931) met het gedicht 'Trein' in deze levenslustige bundel haar allernieuwste gedichten. Gedichten waar haar lezers veel te lang op hebben moeten wachten. Deze bundel voegt een nieuw traject toe aan haar grillige reis die zij zes decennia geleden begon. Haar totale dichtwerk getuigt van een avontuurlijk leven waarin zij zich ook liet zien als theaterdirecteur, regisseur, acteur, coach van beginnend talent, schrijver van tientallen cabaretteksten en liedjes en levenskunstenaar.
Vanaf het eerste dichtwoord, gepubliceerd in de jaren vijftig van de vorige eeuw, tot aan haar meest recente gedicht uit 2014 toont haar werk de onmiskenbare Tielmanstijl die zich kenmerkt door helderheid, absurdisme, eigengereidheid en tederheid. Maar vergis je niet, hier spreekt ook een dichter die niet terugdeinst voor explosieve gevoelens en het vlammende woord.
Van verre lijkt haar dichtexpres zich voort te razen door een lyrisch landschap. Wie eenmaal is ingestapt zal ook de luxe ervaren van de onbewogen coupé en het tedere fluweel, zo stil in de stilte van de voortgang. Tielman besluit haar Trein met de regels:
'vandaag is mijn 'tijd
al lichtjaren verder'
Lezer, accepteer haar invitatie, wacht niet langer, stap nu in en geef je over aan dit verbale mozaïek van intens en tegelijk tijdloos licht.

Dr. Ruud Hisgen